ԿՐԻԱՆ Ու ՄՈՂԵՍԸ (բրազիլական հեքիաթ)

Հովազը մի աղջիկ ուներ։ Եվ ահա, եկավ աղջկան մարդու տալու ժամանակը։ Փեսացուներ էլ գտնվեցին` կրիան ու մողեսը։ Իր ախոյանին հաղթելու համար կրիան ամեն տեղ սկսեց պատմել, թե իբր մողեսը հիմար է ու վախկոտ, և որ ինքը` կրիան նրան հեծնում է ու քշում։

Այս բանը լսեց հովազը ու չհավատաց։ Բայց կրիան խոստացավ, որ նրա մոտ գնա մողեսին հեծած, սրան մտրակելով ու խթանելով։ Հաջորդ օրը կրիան պառկեց իր տան շեմքին և հիվանդ ձևացավ։ Եկավ մողեսը։

— Բարև, բարեկամս, գնում եմ հովազի մոտ, գնանք միասին։

— Շնորհակալ եմ, միայն թե ես հիվանդությունից այնքան եմ թուլացել, որ հավատա՝ տեղ չեմ հասնի։ Ա՛յ, եթե մեկն ու մեկը ինձ տաներ...

— Վա'հ, ես ինքս կտանեմ քեզ,— ասաց մողեսը, — միայն թե, երբ մոտենանք հովազի դռանը, դու ինքդ պիտի գնաս։ Ես չեմ ուզում, որ քեզ տեսնեն ինձ հեծած։

— Լավ,— ասաց կրիան,— միայն թույլ տուր թամբ դնել մեջքիդ։

— Ես ձի չեմ, որ ինձ թամբեն, — ասաց մողեսը։

— Բայց ես առանց թամբի կընկնեմ,— պատասխանեց կրիան։

Երկար ժամանակ մողեսը չէր համաձայնում, բայց հետո զիջեց։

Կրիան զինվեց մի լավ մտրակով, ոտքերին խթաններ ամրացրեց, թամբը դրեց մողեսի մեջքին, ու նրանք գնացին։

Երբ հովազի տունը երևաց, մողեսը նրան խնդրեց ցած իջնել ու թամբը վերցնել վրայից։

— Ա խ, բարեկամս, ես այնքան վատ եմ,— տնքաց կրիան,— իսկի մի քայլ էլ չեմ կարող անել, բարի եղիր մի քիչ տեղ էլ տար ինձ։

Երբ արդեն հովազի տան առաջ էին, մողեսը դարձյալ սկսեց խնդրել, որ կրիան իջնի և թամբը վրայից վերցնի։ Կրիան սկսեց լաց լինել և այնպես շարժեց նրա գութը, որ մողեսը նրան տարավ ուղիղ մինչև տան բակը։ Այդ պահին նրանց դեմ ելավ հովազը։

— Դե , պարոն հովազ,— բացականչեց կրիան,— հիմա համոզվեցիր, որ մողեսն ինձ համար ձիու տեղ է ծառայում։

Թարգմ. Թամարա Ահարոնյան