Աղվեսն ու վագրը (տաջիկական հեքիաթ)

Մի անգամ աղվեսը մտավ անտառի խոր թփուտները: Հանկարծ դեմառդեմ դուրս պրծավ վագրը:

Աղվեսը վախեցավ ու փախավ, իսկ վագրը ընկավ նրա ետևից: Նրանք հանդիպեցին մի խոր ձորակի: Աղվեսը թռավ քարի վրա ու սկսեց աղի արցունք թափել:

Վագրը զարմացած հարցրեց.

_Ինչու՞ ես լաց լինում, աղվես ախպեր:

_Ա~խ, ի՞նչ ասեմ, երբ ձեզ տեսա, հիշեցի ձեր հորը: Նա այնքան ճարպիկ էր, որ թռչում էր նույնիսկ ամենալայն ձորակների վրայով: Վա~յ ինձ, երևի ես այլևս չեմ վայելի նրա ճարպկության հաճույքը:

Վագրը, կամենալով աղվեսի առաջ պարծենալ, թռավ ձորակի վրայով, բայց չկարողացավ, ընկավ խորխորտը և ջարդուփշուր եղավ:

_Ես այդպես էլ գիտեի. Դուք ձեր հորը չեք քաշել,_ասաց խորամանկ աղվեսը և գնաց իր ճամփով:

Թարգ. Վիրաբ Մանուկյանը